To chyba żart. To wariacja "Kopciuszka" z dalszym ciągiem po "żyli długo ..." Jest nawet „wróżka”, która machnęła różdżką i sprawiała, że marzenie Funny się spełniło. Ot tak, bez jakieś walki, wysiłku. Wszystko jak zapisane w księdze przeznaczenia.
Czy Funny odeszłaby od Boba gdyby nie miała „koła zapasowego” w postaci dobrze sytuowanego Angusa? Wątpię. Więc gdzie ta odwaga? To tylko cwaniactwo i świadomość tego, jak się ustawić.
No i ta kariera. Przyszła ot tak. Funny wyszła na scenę i od razu sztos, jest kochana.
A sama Funny? To kobieta czołg, z psychika daną, jak pisał Stachura "ludziom prostym"
" Oto błogosławieństwo ludzi prostych"
I to nie jest zarzut. Taka psychika to dar. Tylko nie piszcie, że jej życie to tragedia. Że Funny była pokręcona. Nie, Funny była prosta i psychicznie nie do zdarcia.
Postacią tragiczną był Lenny. To była prawdziwa postać. On wiedziała, co to tragizm istnienia. A ostatnia z nim scena rozdarła mi serce na strzępy.
Ostatni jego "żart"
"Odbierz mi życie, proszę"
I w tym momencie miałam w gardle gulę wielkości pięści.
To o nim powinna być ta historia. I tylko za ten watek daję 5 gwiazdek. Bo sama historia Funny tylko ujdzie. Nie wzruszyła, nie zasmucila.
A jak ktoś życia ma za mało, albo za dużo, to zawsze jeszcze druga opcja.